Cüneyt Çakır

Uzun süre bekledim bu yazıyı yazmak için. Sinirden küfür etme olasılığımı en aza indirmek için bekledim. Sanırım artık vakti geldi.
Öncelikle şunu belirtmeliyim ki takımım isterse 100 yıl kupa almasın hiç umrumda değil. Eğer umrumda olsaydı, Torino yerine Milan, Tottenham yerine Manchester United vs. tutardım. İlk Fenerbahçe'yi yenişlerinde dalga geçmek için sıraya dizilen arkadaşlarıma selam ederim.
Ben Galatasaraylı olsam, böyle bir galibiyetin arkasından susar oturururdum. Ama tabii ki tüm takımlarda olduğu gibi, söz konusu Fenerbahçe olunca herkes düşman kesiliyor. Olsun, kimsenin dostluğuna veya sevgisine ihtiyacımız yok. Bizim sevgimiz bize yeter.
Gelelim maçın hakemine, merak ediyorum acaba rahat uyuyabildi mi? Sinir krizleri geçiren milyonlarca taraftarın küfürleriyle mi, sevincinden çıldıran (öyle ya Fenerbahçe'yi yenmiş, kolay mı?) taraftarın hayır dualarıyla mı çınladı kulakları? Önüne gelen herşeye sarı kart çıkarmasının yanında, herhangi bir standardı yoktu. Bir pozisyon var, Fenerbahçeli oyuncu olunca sarı kart görüyor, Galatasaraylı olunca uyarı alıyor. Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu!
Lugano'nun atılması tamamen saçmalıktı. Faul bile olmayan bir pozisyona faul verdi, Lugano gözlük işareti yapınca atıldı! Çünkü aşağılamıştı hakemi Lugano... Öyle ya Türk futbolunun en müthiş hakemine itirazda bulunmak kimin haddineydi. Haşa!
Peki ya Gökhan Gönül'ün pozisyonu. Müthiş bir maç çıkaran Gökhan'ın bir gol daha atabilme riskini göz önüne alamamış olacak ki, afedersiniz ama osuruktan bir kartla oyundan atıyor.
Daha neler neler yazacağım ama anlaşılacağı üzere daha sinirim geçmemiş. En büyük temennim, bırakın bir Fenerbahçe maçı yönetmeyi, bir daha Fenerbahçe ismini ağzına almamasıdır.
Bütün Fenerbahçeli futbolcuları can-ı gönülden kutlamak yapılacak en hayırlı iş olacaktır sanırım.
Altın sarısı bir güneşin lacivert okyanuslarına gömün bizi,
Bırakın üzerimizde çubuklu forma, yüreğimizde sevdası kalsın!